σαν να μην άνθιζαν στο γέλιο σου ολόδροσα λουλούδια,
λες και δεν φώλιαζαν στο βλέμμα σου Αυγούστου πεφταστέρια,
σαν να μη σύχναζε στον ίσκιο σου τ' ολόγιομο φεγγάρι,
λες και τα λόγια σου δεν ήταν κύματα που σκάλιζαν νησιά στα πέλαγα,
σαν να μην έπεφτε γύρω μου ανοιξιάτικη βροχή
σ' ακρογιαλιές ο πόθος μου.
Έτσι ζω...
σαν να μην έδεσαν στους κάβους των ματιών σου
αμετανόητα ονείρων μου ταξίδια,
λες και δεν έβαψες με πορφυρά φιλιά κάθε δειλινό της ζωής μου,
σαν να μην έγραψες με λέξεις δικές σου τ' ολόδικό μου παραμύθι,
λες και δεν αρμένισε η αγάπη μας σε γαλαξίες θάλασσες,
σαν να μην ξημέρωσε μαζί σου για πάντα στον παράδεισο,
λες και δεν αντηχούν σε χιλιάδες κοχύλια μέσα οι χτύποι τις καρδιάς σου.
Έτσι ζω...
λες και κάπου βαθιά μου ζουν τα όνειρά σου
σαν να ξυπνάει εντός σου ο σωστός εαυτός μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου